Salomon Abas

Een Droevig Einde.

Elk jaar, tegen het einde van den zomer, beleeft Amsterdam een revue-débacle, — althans dat schijnt gewoonte te worden. Verleden jaar was het de Felix-Bressart-revue, waaraan door een roekeloos ondernemer in den Stadsschouwburg een groot aantal menschen — solisten, koor, ballet en orkest — werden gewaagd, waarbij eenige buitenlanders door bemiddeling van hun consul naar hun land moesten worden teruggeholpen, — dit jaar is hef de revue „Hier Parkeeren”, waarvan jl. zondagavond ontijdig in den Hollandschen Schouwburg de voorstellingenreeks werd afgebroken. Men zal zich herinneren dat wij, eenige weken geleden, te dezer plaatse waarderend over de revue schreven. De heeren Alex de Meester en Luïgi Di Fraën voerden de directie. Zij speelden, gelijk wij vernamen, met de solisten en het orkest coöperatief, terwijl het koor en het ballet tegen een vaste gage waren verbonden. Reeds na de eerste week bleken er financiële moeilijkheden te bestaan. De beide directeuren waren zonder kapitaal begonnen en van de ontvangsten zou het afhangen of er iets betaald zou worden of niet Toch was er door de directie gezegd dat er geld op de bank was gedeponeerd en dat ook de huur van den schouwburg vooruit was betaald. Het was dan ook op deze gronden dat èn solisten èn geëngageerd personeel op de voorstellen van de directeuren ingingen en dat o.a. de muzikale repetiteur en solo-pianist Tommy Thomson zich gedurende drie weken welwillend beschikbaar stelde om met de geëngageerden en zijne medecombinanten de revue in te studeren. Door de warmte in de maand Juli was het bezoek al dadelijk slecht. Bovendien hadden Corry Vonk en Hansi Götze reeds lang vóór sprake was van de revue „Hier Parkeeren!” eene verbintenis gesloten bij eene andere revue-directie, een feit waarmede de directeuren De Meester en Di Fraën blijkbaar geen rekening hadden gehouden.

Er viel dan ook, zelfs na twee weken, voor de combinanten niets te deelen, zoodat al spoedig de kapelmeester James Wilton zijn ontslag nam, gevolgd door Beppie Murray en den radiozanger Leo Fuld. Ook dit deed het bezoek weer verminderen. En toen er zelfs geen geld bleek te zijn om Roosje Kohier haar spoor-abonnement te vergoeden, keerde ook deze ster van het gezelschap niet meer terug. Dien avond: — Dinsdag vóór de débacle — stelde Alex de Meester den heer M. de Vries, directeur van den Hollandschen Schouwburg, voor, hem, De Meester, van zijn overeenkomst betreffende den schouwburg te ontslaan en de voorstellingen dus stop te zetten. Doch daar er nog steeds achterstand in de salarissen was en sommige meisjes slechts weinige guldens hadden ontvangen, wilde de heer De Vries liever het gezelschap nog een kans geven en de revue houden tot en met Zondagavond. Immers ook de schouwburghuur was op geen stukken na betaald, want het deposito daarvoor was slechts eene fantazie.

Vrijdagavond, toen dus de vijfde week aan den gang was en er weer niet zou worden betaald, weigerden het koor en het ballet het tooneel op te gaan. Na eene bespreking, waarbij de meisjes weer enkele guldens op afbetaling ontvingen, werd overeengekomen dat wat er tot en met Zondagavond aan entréegelden zou zijn ontvangen, ponds-pondsgewijze zou worden verdeeld. Zondagavond tijdens de voorstelling werd evenwel bekend, dat de recettes van Vrijdag- en Zaterdagavond reeds hadden gediend om verschillende onkosten en iets van de achterstallige huur te betalen. Daarom eischten het koor en het ballet dat er na den proloog zou worden afgerekend.

Inderdaad kwam nu de afrekening! Voor de balletmeisjes ieder vijf gulden, voor de koormeisjes ieder twee gulden! Daarmede zou dan al het achterstallige zijn voldaan!

Natuurlijk namen de geëngageerden daar geen genoegen mee. Zij verlieten den schouwburg. De revue moest nu verder zonder koor en ballet worden afgewerkt

Over de rol die Alex de Meester hierbij heeft gespeeld, zullen wij niet in bijzonderheden treden. Waar het op aan komt is: dat menschen als De Meester en Difraën zich niet tot directeuren moesten opwerpen en op goed vertrouwen dat het wel lukken zal een schouwburg huren en een gezelschap engageeren. Tooneel is een te gewaagd ondernemen dan dat men daar, zonder financiëelen ondergrond, een aantal menschen aan mag wagen. Herhaaldelijk komen in onze hoofdstad zulke „ondernemingen” op het strand te zitten. Elk jaar worden een aantal tooneelmenschen door „ondernemende directeuren” grof teleurgesteld. Het moest niet mogelijk zijn dat dergelijke onverantwoordelijke „directies” een schouwburg kregen, want door gebeurtenissen als die van j.1. Zondagavond, waarbij publiek en pers niet anders dan betrokken kunnen worden, en door onvolledige opvoeringen heeft de tooneelwereld in haar geheel slechts schade.

Op alles maakt men tegenwoordig wetten en verordeningen. Wanneer komt de minister die het roekeloozen ondernemers beletten zal het tooneel nog verder in diskrediet te brengen en die de artiesten beschermen zal tegen uitbuiterij en misleiding?