Het belangrijkste nieuws deze maand was de indrukwekkende onthulling van het Nationaal Holocaust Namenmonument aan de Weesperstraat. Het is er. De namen worden genoemd en blijven genoemd. Het levenswerk van Jacques Grishaver staat aan de straat die we Weesperstraat noemen maar op zichzelf al een gapend litteken is in Joods Amsterdam. Het monument is een felicitatie waard voor het Auschwitz Comité en het is te hopen dat dit monument, naast het grote belang voor nabestaanden, ook een educatieve functie gaat vervullen waardoor spreekkoren in voetbalstadions, demonstranten met Jodensterren, enkele politici, bekladders van Joodse gebouwen en begraafplaatsen, en iedereen die binnen vijf minuten nadat ze weten dat je of Joods bent of betrokken bent bij de Joodse wereld, het gesprek richting Midden-Oosten buigt om daarmee een punt te maken over het Nederlandse Jodendom, begrijpen dat ze zich kapot moeten schamen. Als dat toch eens bereikt zou kunnen worden. Met alle monumenten, met alle locaties in ons land en daarbuiten én alle websites geldt het: ‘Wir haben es nicht gewusst’ niet meer, maar als men na het zien van de massaliteit van het Namenmonument het nog bon ton vindt om antisemitische uitingen te doen, dan geldt alleen maar dat je tot het allerlaagste allooi behoort. En dan is te hopen dat de overdadige aandacht die deze figuren krijgen ook eens gaat stoppen. Die aandacht is misplaatst, normaliseert hun abjecte gedachtegoed en voedt de antisemitische ontwikkelingen in de huidige maatschappij. Deze websites, hoewel er veel gaat over die onvermijdelijke oorlog, blijven zich richten op het rijke Joodse leven van Rotterdam, Amsterdam en de plaatsen rond deze steden en ook deze maand zijn er weer verschillende toevoegingen: |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
|