Joseph Streep was een diamantmakelaar in het bedrijf dat zijn vader oprichtte. Daarna bezat hij vastgoed, onder andere de huizen op Waterlooplein 72 en 74.
Joseph (Amsterdam, 5 september 1884 – Bergen-Belsen, 1 maart 1945) was de zoon van Wolf Streep (Amsterdam, 1851) en Rebecca Prins (Den Helder, 28 mei 1852 – Amsterdam, 13 december 1942). Joseph trouwde op 16 september 1913 met Marianna Pezaro (Amsterdam, 8 juni 1889 – New York, 12 maart 1952). Marianna en Joseph kregen drie kinderen; Wolf (William, Amsterdam, 25 februari 1907 – New York, 21 juni 1964), Jacques (Amsterdam, 27 april 1916 – Auschwitz, 11 februari 1944) en Margaretha Rebecca (Greetje, Amsterdam, 23 december 1918 – Amsterdam, 14 april 2010). Aan het begin van de oorlog woonde het gezin op de De Lairessestraat 95hs, in augustus 1942 verhuisden ze naar het Minervaplein 4hs.
Het diamantbedrijf werd opgericht door de vader van Joseph, Wolf Streep. Hij was in eerste instantie gespecialiseerd in het versieren van religieuze boeken met diamanten fragmenten. Het bedrijf dat hij oprichtte was Streep Diamonds en was gevestigd op de Amstel 208. Wolf had het werk in de diamant niet van een vreemde, zijn vader, de grootvader van Joseph, Salomon L. Streep was ook al diamantbewerker en deed dit vak thuis.
Na het huwelijk tussen Wolf Streep en Rebecca Prins in 1875 veranderde er wat zaken in deze huisnijverheid. Rebecca vond het thuiswerk geen goed idee, de pakte al zijn spullen van de tafel en smeet het in de gracht en zei: “Ik kan er niet tegen dat een man de hele dag thuis is, je moet op een normale manier in de handel gaan“. Wolf zag dit als een nieuwe uitdaging en zette een volgende stap in zijn carrière. In 1876 registreerde hij zich bij de Amsterdamse Kamer van Koophandel. Zijn zaak breidde zich zo snel uit dat hij in 1881 al een monopolie had in het met diamant versieren van religieuze boeken. Al in 1880 was Wolf al een welvarend man en in 1881 kwam hij in contact met Barney Barnato van het “De Beers”- concern en de Anglo American Cooperation. De afdeling in Londen van deze coöperatie werd de Diamond Trading Company genoemd, beter bekend als het ‘Syndicaat’.
Het Syndicaat had 85% van de wereldhandel in ruwe diamant in handen. Wolf en Barney Barnato mochten elkaar en Barnato beloofde Wolf regelmatig een zak vol ruwe diamant te zenden. Wanneer de koerier uit Londen aankwam werd altijd hetzelfde ritueel gevolgd: De klanten van Wolf werden uitgenodigd in het in 1720 gebouwde huis aan de Amstel 208. Daar woonden Wolf en Rebecca sinds 1889. Het was de bedoeling dat de kopers na het diner arriveerden, maar wanneer ze te vroeg kwam werd een stoel aangeboden en werden ze gevraagd om mee te eten.
Wanneer het diner beëindigd was werd de olielamp naar beneden getrokken en de zak diamanten werd op het witte damast op de tafel geleegd. Ze werden uitgespreid, Rebecca stond op en met een stoïcijnse blik pakte ze de grootste steen, deed die in haar zak, en zei: “Die is voor mij.”
Na deze voorstelling begonnen de zaken. Rebecca en Wolf hadden dertien kinderen waarvan er elf op jonge leeftijd overleden. Alleen de oudste zoon Nathan en de jongste zoon Joseph overleefden. Nathan was een schoolvriend van Henri Polak, die later een zeer gerespecteerd socialist werd en de grondlegger van de Algemene Nederlandsche Diamantwerkers Bond.
Nathan had het diamantbewerken van zijn vader geleerd en was een bedrijfje begonnen met tweeëndertig andere diamantklovers op de zolder van het ouderlijk huis. Dit werd het grootste ‘bedrijfje’ van zijn soort in Amsterdam. Na enkele jaren werden de banden van het bedrijf met Londen geïntensiveerd en de zakenreizen naar Londen vonden steeds vaker plaats. Het werd daarom van belang dat er een goede vertegenwoordiger in Londen werd aangesteld.
In 1905 wachtte Wolf vol ongeduld op zijn vertegenwoordiger om met hem met de trein en de nachtboot naar Londen te gaan. De vertegenwoordiger kwam niet, maar op het station zag hij een vriend, Nico (Nathan) Roeg, die op dat moment niets bijzonders te doen had. Wolf riep hem op het drukke perron: “Als je met me mee gaat naar Londen, dan kan je mijn vertegenwoordiger worden“. Roeg aarzelde niet.
Nico ging zonder paspoort naar Londen en werd in Londen een van de oprichters van Hennig & Company die een nauwe band had met de Oppenheimers, de directie van De Beers. In de tussentijd werkte Nathan hard en had een bedrag van 15,000 gulden opgespaard. Op dat moment besloot hij om de familiezaak te verlaten en voor zichzelf te beginnen.
Zijn vader overtuigde hem om de eerste diamanten van hem te kopen. De kwaliteit van deze diamanten was echter zeer dubieus. Nathan verloor 12.000 van de 15.000 gulden. Hij was kwaad op zijn vader en ging naar hem toen en Wolf vertelde zijn zoon dat hij dit had gedaan omdat “je nooit iemand teveel moet vertrouwen”. Moeder Rebecca had echter al jaren lang geld opzij gezet voor Nathan. Ze gaf hem dat en zei dat hij opnieuw moest beginnen maar nu zonder bemoeienis van zijn vader.
Nathan had zeker succes met zijn eigen bedrijf, maar een paar jaar later keerde hij terug naar het familiebedrijf. De familiebanden van de Streeps waren hecht. Ieder die erbuiten trad keerde vroeger of later terug naar het familiebedrijf.
De terugkeer van Nathan vond in dezelfde periode plaats als de opening van de diamantbeurs in Amsterdam in 1910. Dit was eveneens het beging van de export van diamant en juwelen naar de Verenigde Staten. Daar had neef Joseph Levy, in New York, een netwerk met alle belangrijke diamantairs. De diamanthandel ging goed en in 1916 was de export al 51 miljoen gulden waard. Tijdens de grote crisis van de twintiger en dertiger jaren lukte het Nathan om het bedrijf draaiend te houden.
Het Syndicaat in Londen leverde hem voldoende Zuid-Afrikaanse ruwe diamant maar had wel de voorwaarde dat deze gekloofd en geslepen zouden worden en dat er geen ruwe diamant zou worden doorverkocht. Maar Nathan moest 90% van de stenen ruw doorverkopen. Met de resterende 10% lukte het hem om drie jaar lang genoeg werk te hebben voor honderden diamantbewerkers.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot het bedrijf in Amsterdam maar de oudste zoon van Nathan, William, zette het familiebedrijf voort in Canada waar hij sinds 1938 al woonde en waar hij ook als viceconsul voor Nederland fungeerde.
| Robert Joseph Evert Streep (Amsterdam, 7 april 1926 – 23 oktober 2014) was de jongste zoon van Nathan. Hij was een leerling van de Wilhelmina Catharinaschool op de Weteringschans en staat op een foto van de klas van juffrouw Gleusteen. |
Na de oorlog werd Nathans jongste zoon op pad gestuurd om het vak te leren en hij ging eerst naar Londen en leerde daar het vervaardigen van juwelen en het ontwerpen van juwelen. Daarna leerde hij het diamantvak, als klover in Antwerpen. Na de opleiding trouwde hij in 1951 met Sylvia van Moppes. Het echtpaar, bang voor een nieuwe oorlog, vestigde zich in Canada. Daar handelde Robert in diamant en vertegenwoordigde zijn vader Nathan Streep en zijn schoonvader Arnold van Moppes.
Hoewel Sylvia en Robert de Canadese manier van leven zeer waardeerde misten ze Europa en toen de economie na de oorlog aantrok keerden ze naar Amsterdam terug. In eerste instantie ging Robert bij Van Moppes werken waar hij verantwoordelijk werd voor de eerste permanente diamant-tentoonstelling en showroom. In 1957 liet hij de familiezaak Streep uit zijn as verrijzen op dezelfde locatie aan de Amstel als waar zijn grootouders ooit hadden gewoond. Deze keer was echter ook daar een prachtige diamanten-showroom.
De zoon van Robert, Norbert, kwam ook in het familiebedrijf na zijn opleiding in de Verenigde Staten en België in 1974. In 1976 breidde het bedrijf uit met een filiaal in Londen. Het bedrijf in Engeland trok jaarlijks 50.000 bezoekers en werd geleid door Norbert Streep als CEO en Robert Streep als chairman. Het bedrijf in Londen werd in 1991 verkocht waardoor Norbert zich kon richten op het hoofdkantoor van het bedrijf, in Antwerpen.
bron:
Wally de Lang, Waterlooplein, de laatste joodse bewoners van de nummers 64 – 78 (Amsterdam 2017) 55 – 56,
“STADSNIEUWS. Gemeenteraadsvergadering.”. “Algemeen Handelsblad“. Amsterdam, 11-02-1911. Geraadpleegd op Delpher op 02-07-2017, http://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:010337841:mpeg21:a0084
www.jodeninnederland.nl, lemma Streep, wolf Salomon 1850 – 1923 (geraadpleegd 2 juli 2017).
Diamond Centers International, coorporate history op http://www.dci.be/Default6af9.html?Menu=MenuMain&L=E&MIID=213&WPID=124 (geraadpleegd 3 juli 2017)
www.genealogy.com, lemma Nathan Roeg (geraadpleegd 6 juli 2017)
www.maxvandam.info, lemma Joseph Streep (geraadpleegd 6 juli 2017)
ibidem, lemma Marianna Pezaro (geraadpleegd 7 juli 2017)
www.joodsmonument.nl, lemma Rebecca Streep – Prins (geraadpleegd 6 juli 2017)
stadsarchief Amsterdam, archiefkaart Rebecca Prins
illustraties
Diamond Centers International, coorporate history op http://www.dci.be/Default6af9.html?Menu=MenuMain&L=E&MIID=213&WPID=124 (geraadpleegd 3 juli 2017)
“STADSNIEUWS. Gemeenteraadsvergadering.”. “Algemeen Handelsblad“. Amsterdam, 11-02-1911. Geraadpleegd op Delpher op 02-07-2017, http://resolver.kb.nl/resolve?urn=ddd:010337841:mpeg21:a0084
diamantbeurs Amsterdam © joodsamsterdam.nl
Stadsarchief Amsterdam, beeldbank / Atelier J. Merkelbach. Joseph Streep, 1922, 010164020218. V.l.n.r. Joseph, Wolf, Greetje, Marianna en Jacques.
gepubliceerd:
2 juli 2017
laatst bijgewerkt:
17 januari 2022