De eerste bebouwing in dit deel van Amsterdam was langs de Middenweg. Vanwege het groeiende inwoneraantal van de stad besloot men in de twintiger jaren ook hier te gaan uitbreiden en vanwege steeds de steeds duurder wordende bouw ging men hier aan de slag met een nieuwe manier van bouwen, met beton, op een wijze die in Engeland al gebruikt werd. Later zou de bijnaam van deze wijk door deze bouwtechniek ontstaan. De echte naam is Tuindorp Watergraafsmeer.
Er werden 900 woningen in deze wijk gepland. Ze werden door de architecten Greiner en Van Loghem ontworpen. In 1923 konden de eerste betonwoningen worden betrokken, een jaar later de eerste eengezinswoningen.
Naast de 900 betonwoningen werden er ook 1000 rode bakstenen woningen in deze wijk gebouwd. Deze wijk is stervormig gebouwd met de Brink als centrum en de namen van de straten suggereren een landelijk karakter.
Joods betondorp
Het bouwen van Betondorp vindt in de periode plaats dat vele Joodse arbeiders in een betere financiële positie kwamen. Ook werden door de gemeente Amsterdam in deze periode een zeer groot deel van de woningen in de oude Joodse wijken, met name Uilenburg, tot onbewoonbaar verklaard.
De nieuwe wijken, zoals de Transvaalbuurt en Betondorp, trokken daarom veel Joodse bewoners. Betondorp lag een behoorlijk eind van de oude Joodse buurt af, de reden waarom er in de Tuinbouwstraat in 1928 een synagoge geopend werd. Ondanks de grote hoeveelheid Joodse bewoners in deze buurt is de synagoge zeer klein; de meeste bewoners waren wel Joods van afkomst maar deden nauwelijks nog iets aan het geloof.
De winkels in de wijk, 58 stuks, hadden voor een deel een Joods karakter. Zo zaten er meerdere slagers met een Joodse naam. Een overzicht wordt gegeven op deze site.